Był czas, gdy Emilia Krakowska myliła mi się z Aleksandrą Śląską. Wiem, niewyobrażalne faux pas, wstyd jak nie wiem co, i w ogóle żal to komentować. Podobieństwo wynikało nie tyle wyglądu, co bardziej z „geograficznych” nazwisk, choć prawdziwe nazwisko Aleksandry Śląskiej brzmiało… Wąsik.

Obie aktorki miały na koncie kreacje filmowe zapadające w pamięć. A. Śląska to Krystyna w „Pętli” Wojciecha Jerzego Hasa, próbująca powstrzymać Kubę (w tej roli Gustaw Holoubek) przed powrotem do nałogowego picia. To także nadzorczyni Liza z nieukończonego filmu Andrzeja Munka pt. „Pasażerka”, oraz oczywiście majestatyczna Królowa Bona z serialu Janusza Majewskiego. Emilię Krakowską publiczność pamięta przede wszystkim jako Jagnę w ekranizacji „Chłopów” Władysława Reymonta, przeniesionych na ekran za sprawą Jana Rybkowskiego oraz, choć już mniej, jako Gitlę ze sfilmowanego innego dzieła Reymonta, „Ziemi obiecanej”, w reżyserii Andrzeja Wajdy.

Jeśli chodzi o ciekawostki, to Aleksandra Śląska nigdy nie wystąpiła przed kamerą nago, co nie znaczy, że widzowie nie widzieli jej piersi. Jak to się stało? Otóż w 1959 r. młodziutka wówczas Olga Lipińska reżyserowała na żywo w telewizji spektakl zatytułowany „Naszyjnik” według dzieła Guy de Maupassanta. W jednym kącie studia telewizyjnego aktorzy grali, a w drugim się przebierali do kolejnej sceny. Lipińska przypadkowo uruchomiła nie tę kamerę, co trzeba i widzowie przez moment mogli oglądać rozebraną do połowy aktorkę, oczekująca na pomoc garderobianej w zmianie kostiumu. Trochę inne podejście do nagości na ekranie miała Emilia Krakowska. Spragnieni nagiego kobiecego ciała za dużo sobie nie pooglądali, jednak coś tam zobaczyć było można. Już w „Chłopach” widać było piersi aktorki. Podobnie było w „Hotelu klasy lux” Ryszarda Bera z 1979 r. Ponad czterdziestoletnia E. Krakowska pokazała także biust w „Amnestii” Stanisława Jędryki nakręconej 2 lata później.

To tyle w kwestii porównań. W 2018 r. na rynku księgarskim ukazała się publikacja zatytułowana „Emilia Krakowska. Aktorzyca”, w której Katarzyna Kaczorowska rozmawia z poznańską aktorką. Właściwie nie tyle są to rozmowy, co fragmenty tekstu K. Kaczorowskiej przetykane uwagami Krakowskiej w stylu „Bo ty nic nie rozumiesz” lub „Czy ja niewyraźnie mówię?!”. To nie rozmowa ani wywiad-rzeka, ale bardziej coś na kształt dialogu nauczycielki ze słabą uczennicą. Niestety, źle się to czyta. Wpływ na złe czytanie ma także warstwa tekstowa pisana już przez samą Katarzynę Kaczorowską. Po prostu miejscami zieje nudą. O samych „Chłopach”, o tym jak kręcono i ciekawostkach z planu jest za to tyle, co kot napłakał. Ergo, przebrnięcie przez 360 stron lektury jest niemałym wyczynem, co potwierdzają choćby opinie użytkowników najbardziej miarodajnego portalu poświęconego książkom – lubimyczytac.pl.

Książka w dniu premiery kosztowała niemal 50zł. Sprzedaż była jednak słaba i dziś, zaledwie 2 lata później, można nieużywaną „Aktorzycę” kupić już za… 19zł. To chyba najlepiej świadczy o tym, że nie mamy do czynienia z bestsellerem.

Niemniej poniżej zamieszczam kilka fragmentów publikacji. Natomiast na dole dzisiejszego wpisu załączam jedną z ulubionych piosenek Emilii Krakowskiej – „Tańczące Eurydyki” w wykonaniu Anny German.

O spotkaniu z dzieciństwa:

„Mówiłam ci, że witałam w Poznaniu Bolesława Bieruta? W białej sukience. Z warkoczami. I z białymi kokardami. Kwiatki mu dałam. A kiedy wróciłam do domu, to powiedziałam mamie, że pan Bierut jest bardzo miły dla dzieci”.

O udziale w „Chłopach”:

„Miałam grać w tym serialu Hankę. Jagną miała być Anna Seniuk, ale zrezygnowała. I tym sposobem dostałam telefon z pytaniem, czy jednak nie zagrałabym Jagny”.

O relacjach z mężczyznami:

„Każdy związek, mówiąc bardzo okrutnie, jest jakimś interesem, sumą marzeń, tęsknot, możliwości zrealizowania owych marzeń poprzez osobę, poprzez jej kontakty z innymi ludźmi, środowisko, w którym tkwi”.

Emilia Krakowska

Ur. 20.02.1940 r. – Poznań, III Rzesza (obecnie Polska).
czterokrotnie zamężna: 1. Michał Duda (Daniel Merzer) (1963-1970, rozwód); 2. Michał Wyszomirski (12.12.1970-1975, rozwód), córka Weronika (ur. 1975); 3. mąż (od XI 1981, rozwód); córka Eleonora (ur. 31.10.1982).
Filmografia (wybór): „Brzezina” (reż. Andrzej Wajda, 1970), „Chłopi” (reż. Jan Rybkowski, 1973), „Ziemia obiecana” (reż. Andrzej Wajda, 1974), „Hotel klasy lux” (reż. Ryszard Ber, 1979), „Amnestia” (reż. Stanisław Jędryka, 1981).
Ważniejsze role serialowe: „Kopernik” (reż. Ewa Petelska i Czesław Petelski, 1972), „Chłopi” (reż. Jan Rybkowski, 1972), „Droga” (reż. Sylwester Chęciński, 1973), „Czterdziestolatek. 20 lat później” (reż. Jerzy Gruza, 1993), „Barwy szczęścia” (różni reżyserzy, 2012-2015).

Wybrane kreacje teatralne: „Wesele” (reż. Adam Hanuszkiewicz, Teatr Powszechny w Warszawie, 1963), „Pasja doktora Fausta” (reż. Tadeusz Minc, Teatr Narodowy w Warszawie, 1971), „Kobieta” (reż. Maciej Englert, Teatr Współczesny w Warszawie, 1980), „Szpieg” (reż. Jerzy Matałowski, Teatr Rozmaitości w Warszawie, 1991), „Polaków życie seksualne” (reż. Andrzej Zaorski, Teatr Syrena w Warszawie, 2000).
Profil na stronie agencji filmowej: TUTAJ

Dodaj komentarz