Na początku lutego 2018 r. w wieku 83 lat zmarł aktor Wojciech Pokora.
Widzowie uwielbiali go za rewelacyjne kreacje w komediach „Poszukiwany, poszukiwana” („Marysia”, reż. Stanisław Bareja, 1972) oraz „CK Dezerterzy” (von Nogay, reż. Janusz Majewski, 1985), teatrze TV „Igraszki z diabłem” (pustelnik Scholastyk, reż. Tadeusz Lis, 1979) czy serialach: „Czterdziestolatek” (inżynier Gajny, reż. Jerzy Gruza, 1974-1977), „Kariera Nikodema Dyzmy” (hrabia Żorż Ponimirski, reż. Jan Rybkowski i Marek Nowicki, 1980) i „Alternatywy 4” (docent Furman, reż. Stanisław Bareja, 1983).
Pod koniec września 2015 r. nakładem Wydawnictwa Prószyński i S-ka na rynku czytelniczym ukazała się publikacja książkowa zatytułowana „Z Pokorą przez życie” będąca wywiadem rzeką, jaki z Wojciechem Pokorą i jego żoną Hanną przeprowadził dziennikarz Radia Zet Krzysztof Pyzia. Wiele lat temu usłyszałem z ust szkolnego kolegi, który był sąsiadem państwa Pokorów, że prywatnie Wojciech Pokora jest osobą raczej chłodną dla fanów. I w zasadzie karty wyżej wspomnianej książki to potwierdziły. Genialny jako aktor, zamknięty w sobie i nielubiący kontaktu ze swoimi widzami poza sceną. Jako utopijny socjalista traktujący wszystkich, obojętnie czy jest to rodzina, znajomi czy obcy mi ludzie (moje zaufanie można stracić, ale na początku znajomości nie trzeba go zdobywać), nie do końca rozumiem tych, którzy dla własnej rodziny zrobią wszystko, natomiast gawiedź spoza familii traktują jak dopust boży. Tak, czy inaczej, geniuszu aktorskiego nikt Wojciechowi Pokorze odmówić nie może.
Poniżej zamieszczam kilka fragmentów książki „Z Pokorą przez życie”.
O wczesnym dzieciństwie:
„Mieszkaliśmy razem z dziadkami na warszawskim Grochowie w dwupiętrowym domu, na pierwszym piętrze. Tam też przyszedłem na świat. Obok mieszkała żydowska rodzina. Kiedy miałem cztery lata, ponoć faworyzowałem dziewczynkę z tej rodziny. Była w podobnym wieku. Razem chodziliśmy po podwórku, trzymając się za rączki”.
O wyborze zawodu aktora:
„W mojej rodzinie byli sami inżynierowie. Wujek, stryjkowie, ojciec – wszyscy mieli wykształcenie politechniczne, dlatego zapisano mnie do Technikum Budowy Silników Samolotowych w Warszawie na Pradze, przy ulicy Targowej. To właśnie tam zawiązała się moja przyjaźń z Jerzym Turkiem. Po ukończeniu technikum, razem z Jerzym Turkiem otrzymałem nakaz pracy w Fabryce Samochodów Osobowych na Żeraniu (…) W trakcie przygody z FSO trzeba było wybrać jeden z dwu kierunków dalszego rozwoju. Mogłem wziąć udział w naborze do szkoły oficerskiej albo zapisać się do amatorskiego kółka aktorskiego i zostać na Żeraniu. Ostatecznie zostaliśmy z Jerzym Turkiem na Żeraniu”.
Hanna Pokora o tym, jak jej mąż odnosi się do filmu „Poszukiwany, poszukiwana”:
„Wojtek nie znosi tego filmu. To jego zawodowa trauma. Wielokrotnie mu tłumaczyłam, żeby sobie odpuścił, a on, jak to on, ciągle swoje!”.
O rzekomej jeździe konnej oberleutnanta Franza von Nogaya w filmie „CK Dezerterzy”:
„W filmie rzeczywiście siedziałem na koniu, ale w praktyce za konia robiły ramiona jakiegoś pracownika, dlatego kamera przy zbliżeniach pokazywała mnie od pasa w górę, by nic się nie wydało”.
O nietrafionym pomyśle stworzenia kontynuacji „Czterdziestolatka” 20 lat później:
„Wszyscy myśleliśmy, że wyjdzie z tego dobry film. Mieliśmy nadzieję, że ludzie pamiętają pierwszy serial i z sentymentu włączą telewizor. To był błąd. Niepotrzebnie dokonaliśmy ekshumacji „Czterdziestolatka”. Nie jestem zadowolony z nowych odcinków, zresztą nie tylko ja. Ten pomysł był chybiony”.
O stosunku aktora do swoich fanów:
„Do dzisiaj dostaję mnóstwo listów. W środku są moje zdjęcia z prośbą o podpisanie. Wszystkie otwieram, czytam z uwagą i wyrzucam. Zazwyczaj nie odpisywałem i nadal nie odpisuję na korespondencję”.
Jako ilustrację muzyczną dzisiejszego wpisu wybrałem temat przewodni z serialu „Alternatywy 4”. Autorem muzyki jest Jerzy „Duduś” Matuszkiewicz.
Wojciech Pokora
Ur. 02.10.1934 r. – Warszawa, Polska.
Zm. 04.02.2018 r. – Warszawa, Polska.
Żona: Hanna (do 04.02.2018, jego śmierć), 2 córki: Anna i Magdalena.
Wybrane filmy, w których wystąpił: „Przygoda na Mariensztacie” (1953), „Poszukiwana, poszukiwany” (1972), „Brunet wieczorową porą” (1976), „CK Dezerterzy” (1985), „Złoto dezerterów” (1998).
Ważniejsze spektakle teatralne: „Wizyta starszej pani” (1958), „Diabelskie nasienie” (1977), „Igraszki z diabłem” (1979), „Łaźnia” (1988), „Trzeba zabić starszą panią” (2012).
Wybrane seriale: „Barbara i Jan” (1964), „Czterdziestolatek” (1974-1977), „Kariera Nikodema Dyzmy” (1980), „Alternatywy 4” (1983), „Miodowe Lata” (1999-2001).
Kabarety, w których występował: U Lopka (1962), Kabaret Starszych Panów (1965), Owca (1966), Kabaret Dudek (1967-1970), Kabaret Olgi Lipińskiej (1977-1984).