Bob Marley, ikona nie tylko reggae, ale i ogólnie całej współczesnej muzyki nazywał go swoim ulubionym piosenkarzem. Inni zwali go „Księciem reggae”. O kim mowa? Któż jest bohaterem dzisiejszego odcinka „Muzyki world od A do Z”?
To Dennis Brown, postać w Polsce raczej nieznana. Oczywiście każdy kojarzy Marleya, wielu Petera Tosha czy Jimmy’ego Cliffa. Natomiast nazwisko Dennis Brown pewnie bardziej się kojarzy z jakimś koszykarzem, ewentualnie aktorem lub pisarzem.
Jak znakomita większość artystów reggae Brown urodził się w Kingston. Oczywiście jest Kingston i Kingston, tak jak w Warszawie są Szmulki (Szmulowizna) i jest Ursynów. Dennis urodził się w tej lepszej części stolicy Jamajki. Zdecydowanie był uzdolniony muzycznie, o czym świadczą niezaprzeczalne fakty: w wieku 9 lat pierwszy raz wystąpił publicznie; 3 lata później nagrał singla; zaś w 1970 r. ukazała się jego pierwsza płyta długogrająca – „No Man Is an Island”. Brown miał wtedy zaledwie 13 lat, a był już gwiazdą na Jamajce. 2 lata później młodego artystę reggae poznały Wyspy Brytyjskie, piosenka „Money In My Pocket” stała się tam prawdziwym hitem. Niestety, wraz z międzynarodowym sukcesem i przypływem sporej gotówki Dennis Brown rozpoczął przygodę z narkotykami. Przygodę, która mogła zakończyć się tylko w jeden możliwy sposób – przedwczesną śmiercią. W chwili pożegnania ziemskiego padołu artysta miał zaledwie 42 lata, cóż to jest, mimo prawie 30 lat na scenie i nagrania ok. 70 płyt?
Brown był typowym przedstawicielem gatunku zwanego lovers rock. Nie znaczy to, że grał rocka. Nazwa lovers rock pochodzi od londyńskiej wytwórni wydające płyty właśnie z romantyczną muzyką reggae. Bo w lovers rock mało było ideologii rastafari, niewiele polityki. Tu królowała miłość. Co ciekawe, Dennis Brown muzycznie dobrze czuł się zarówno w latach 70. XX w., jak i w 80., kiedy do głosu zaczęli dochodzić artyści dancehallowi (gatunek ten nazywał się wówczas raggamuffin’), czego przykładem była bardzo dobra płyta „Three Against War” nagrana wspólnie z Beenie Manem i Tristonem Palmą. A przecież początek lat 80. to album „Love Has Found It’s Way”, z którego aż dwa nagrania, w tym tytułowe dotarły na wysokie pozycje Brytyjskiej Listy Przebojów (UK Singles Chart).
Dennis Brown przegrał z nałogiem. Jak wielu przed nim i wielu po nim. „Książę reggae” był nie tylko ulubionym piosenkarzem Boba Marleya, ale także inspiracją dla całej masy wokalistów jamajskich, od Barringtona Levy’ego przez Luciano i Frankiego Paula, aż po dancehallowca Bushmana.
W 2001 r. dwa lata po śmierci artysty, powołano do życia The Dennis Emmanuel Brown Trust, organizację pomagającą młodym uzdolnionym muzycznie dzieciakom mającym 10-12 lat, czyli będącym w takim wieku, w jakim Dennis Brown rozpoczynał wielką karierę.
W hołdzie Brownowi zaśpiewały takie gwiazdy światowej muzyki jak Whitney Houston, Wyclef Jean czy biała rockowa grupa Pepper.
W 2010 r. amerykańska państwowa rozgłośnia radiowa NPR zaliczyła Dennisa Browna do grona „50 Wielkich Głosów”. W tym gronie znaleźli się też między innymi Umm Kulsum, Lauryn Hill, Mahalia Jackson, Fairuz, Sezen Aksu, Björk, Youssou N’Dour czy Maria Callas.
Rok później gubernator generalny Jamajki, sir Patrick Allen, przyznał Brownowi pośmiertnie wysokie odznaczenie państwowe, Order of Distinction (te samo, którym odznaczono najszybszego człowieka świata, Usaina Bolta).
Jednak to nie medale, odznaczenia czy wyróżnienia powodują, że będziemy pamiętać o Dennisie Brownie, „Księciu reggae”. Sprawia to muzyka, którą wykonywał. Przedostatnia płyta wydana za jego życia nosiła tytuł „Bless Me Jah”. Yeah, Dennis, Jah bless you! It had to be that way!
Na dole wpisu zamieszczam utwór „Cheater” z 1972 r. Dennis Brown miał wtedy 15 lat.
Dennis Brown
Całe nazwisko: Dennis Emmanuel Brown
Ur. 01.02.1957 r. – Kingston, Indie Zachodnie (obecnie Jamajka).
Zm. 01.07.1999 r. – Kingston, Jamajka.
Żona: Yvonne (do 01.07.1999, jego śmierć), 13 dzieci, m.in. córki Dinah, Deneice, Deborah i Marla oraz synowie Dennis Emmanuel Jr., Daniel i Jason.
Wybrane płyty: „No Man Is an Island” (1970), „Vision” (1978), „Love Has Found It’s Way” (1982), „Three Against War” z Beenie Manem i Tristonem Palmą (1995), „Bless Me Jah” (1999).
Ważniejsze utwory: „No Man Is an Island” (1969), „Money In My Pocket” (1972), „Cheater” (1972), „Love Has Found It’s Way” (1982), „Bad Love Affair” (1996).
Strona poświęcona artyście: www.dennisbrowntrust.com