Muzyka world od A do Z – Millie Small

Lata 60. XX w. Carole Crawford została pierwszą Jamajką, która zdobyła koronę Miss World. Było to w 1963 r., a po niej najpiękniejszymi kobietami świata były jeszcze 3 inne przedstawicielki tej karaibskiej wyspy, w tym obecna królowa, Ton-Ann Singh. Z kolei Carmen Smith jako pierwsza obywatelka Jamajki zdobyła medal na dużej imprezie sportowej. Działo się to w 1966 r. podczas Igrzysk Wspólnoty Brytyjskiej, a Smith wywalczyła srebro w biegu na 80 m przez płotki. Natomiast 17-letnia Millicent Dolly May Small, czyli po prostu Millie Small, została pierwszą Jamajką, której piosenka dotarła do czołówki dwóch najważniejszych list przebojów – UK Singles Chart oraz US Billboard Hot 100. W 1964 r. świat poznał utwór „My Boy Lollipop”. Carole Crawford i Carmen Smith żyją do dziś dnia. Za to nie ma już pośród żywych zmarłej miesiąc temu Millie Small. I to o niej właśnie będzie dzisiejszy wpis.

Millicent Dolly May Small przyszła na świat jako jedno z trzynaściorga dzieci nadzorcy na plantacji cukru, w 1947 r. w regionie Clarendon, tym samym, z którego pochodzili m.in. wokalista roots reggae Jah Shaka, poeta dubowy Linton Kwesi Johnson czy późniejsi dancehallowcy Cocoa Tea i Barrington Levy.

W 1952 r. 12-letnia Millie wygrała konkurs dziecięcych talentów „Opportunity Hour” organizowany przez sławnego w tamtych czasach Vere’a Johnsa. Rodzice musieli wierzyć w talent swej córki, gdyż specjalnie dla niej familia Small przeniosła się z prowincji do stołecznej dzielnicy Downtown. Tylko w Kingston była szansa na zrobienie muzycznej kariery. Wkrótce po przeprowadzce nastolatka udała się na przesłuchanie do kultowego już dzisiaj Studio One prowadzonego przez niemniej kultowego Coxsone’a Dodda, którego uderzyło podobieństwo głosu Millie do głosu Shirley Goodman z amerykańskiego duetu Shirley & Lee. Dodd postanowił stworzyć jamajską wersję Shirley & Lee i jako partnera dobrał pannie Small starszego od niej o 8 lat Owena Graya. Duet Millie Small i Owen Gray zasłynął z przeboju „Sugar Plum”. Był to rok 1962, a M. Small miała wtedy zaledwie 15 lat. Wkrótce jednak Gray postawił na karierę solową. Kolejny duet panny z Clarendon, tym razem z Royem Pantonem, również nie trwał długo. Wreszcie w 1963 r. Millie Small wyjechała do Londynu. Jej pierwsza piosenka nagrana na angielskiej ziemi, już bez udziało w duecie, nazywała się „Don’t You Know” i choć stylistycznie utrzymana była w modnym wówczas styli rockandrollowym, to nie okazała się przebojem. Jednak obecny podczas nagrania utworu jamajski gitarzysta Ernest Ranglin postanowił zaaranżować na nowo przebój białej amerykańskiej nastolatki Barbie Gaye pt. „My Boy Lollipop” a do zaśpiewania utworu wybrał właśnie Millie Small. Piosenka wykonywana przez 17-letnią pannę Small zasadniczo nie różniła się od propozycji Amerykanki, poza tym, że głos Millie był bardziej dziewczęcy. Nowe wykonanie „My Boy Lollipop” z miejsca stało się prawdziwym hitem dochodząc do drugich miejsc list przebojów w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Na Wyspach sprzedano 600 tys. egzemplarzy singla z tą piosenką. Co ciekawe, nagranie Millie Small nie było typowym „rockandrollem”, bo muzycznie zakwalifikowano je jako bluebeat, czyli jamajską odmianę rhythm’n’bluesa. Bluebeat był zaś łącznikiem gatunkowym między ska a reggae.

Bazując na sukcesie jednego nagrania Millie Small rozpoczęła intensywne koncertowanie przerwane dopiero groźnym wypadkiem drogowym. Kolejny singiel Jamajki, również wpadający w ucho utwór „Sweet William”, podobał się, choć nie osiągnął już takiego sukcesu. Mimo to panna Small mając zaledwie 17 lat stała się międzynarodową gwiazdą znaną zarówno w Europie, jak i w Stanach Zjednoczonych. Millie wystąpiła jako gość zespołu The Beatles w programie TV „Around the Beatles” śpiewając 2 utwory, w tym oczywiście „My Boy Lollipop„. Było to jedno z wielu zaproszeń do udziału w rozmaitych programach i przedstawieniach telewizyjnych. Panna Small od nich nie uciekała.

Pierwsza wykonawczyni „My Boy Lollipop”, wspomniana wcześniej Barbie Gaye, stała się typową artystką jednego utworu. Niestety podobnie było z Millie Small. Ani wspólny album z jamajskim artystą ska Jackie Edwardsem z 1966 r ani solowa płyta „Millie Sings Fats Domino„ nie stały się przebojami. Rosnąca na świecie popularność muzyki reggae spowodowała na chwilę ponowne zainteresowanie się Brytyjczyków piosenkami Millie Small, a zwłaszcza jej melodyjnym utworem „My Love and I”, nagranym z towarzyszeniem reggae’owego zespołu The Pyramids, ale było to chwilowe. Epoka gwiazdki „My Boy Lollipop” definitywnie się skończyła. Millie wyjechała na Jamajkę i nagrała tam mocno zaangażowany politycznie utwór „Enoch Power”, jednak jej dziewczęcy głos nie pasował do takich utworów, dlatego 23-latka szybko dała sobie spokój z takim rodzajem twórczości.

W latach 1971-1973 Millie Small mieszkała w Singapurze. Co prawda potem wróciła do Wielkiej Brytanii, ale nie nagrywała już nowych utworów, odcinając się szołbiznesu. Nie udzielała nawet wywiadów, i dopiero w 1987 r. przyznała się dziennikarzowi stacji Thames, że wegetuje w Londynie wraz z niespełna 3-letnią córką mieszkając w schroniskach dla bezdomnych.

Muzyka Millie Small nie była zbyt popularna na Jamajce, czyli wyspie, z której pochodziła artystka. Jamajczycy byli oczywiście dumni z sukcesów swej rodaczki, ale jej najbardziej znane hity, z „My Boy Lollipop” na czele, były zdaniem wielu „zbyt białe”. Pomimo tego 6 sierpnia 2011 r. nowy gubernator generalny Jamajki sir Kenneth Octavius Hall odznaczył piosenkarkę Order of Distinction, co w przypadku ludzi związanych z muzyką wbrew pozorom nie jest tak częste. Oprócz Millie Small orderem tym uhonorowani zostali m.in. Prince Buster, Lee „Scratch” Perry i Gregory Isaacs.

Millie Small zmarła w Londynie piątego maja tego roku w wyniku udaru mózgu. W chwili śmierci miała 72 lata.
Ilustrację muzyczną dzisiejszego wpisu jest oczywiście największy przebój wokalistki z Clarendon – utwór „My Boy Lollipop”.

Millie Small

Pełne nazwisko: Millicent Dolly May Small
Ur. 06.10.1947 r. – Clarendon, Indie Zachodnie (obecnie Jamajka).
Zm. 05.05.2020 r. – Londyn, Anglia, Wielka Brytania.
Córka: Jaelee (ur. 1984).
Wybrane płyty: „My Boy Lollipop” (1964), „Millie Sings Fats Domino” (1965), „Pledging My Love” z Jackiem Edwardsem (1966), „Time Will Tell” (1970), „My Boy Lollipop and 31 Other Songs” (1994).
Ważniejsze utwory: „Sugar Plum” z Owenem Grayem (1962), „Don’t You Know” (1963), „My Boy Lollipop” (1964), „Sweet William” (1964), „My Love and I” z The Pyramids (1969).
Strona internetowa: TUTAJ