Jak to się w życiu ciekawie układa. Jeszcze nie przebrzmiały echa koncertu, jaki w ostatnią niedzielę dali w warszawskim klubie Jasna 1 Keyon Harrold & Pharoahe Monch, a podczas którego wspólnie wykonali pochodzący z soundtracku do filmu o Milesie Davisie utwór „Hope”, a w moje ręce wpadła książka zatytułowana „Miles Davis. Ilustrowana biografia” (Grupa Wydawnicza Foksal, 2015). W tworzeniu tej wydanej w oryginale w 2012 r. w Stanach Zjednoczonych publikacji brali udział zarówno ludzie zajmujący się muzyką od strony teorii (m.in. Ben Cartwright, Malini Jones, Gerald Early, Greg Tate, Robin Kelley) jak i uznani muzycy jazzowi (Ron Carter, Herbie Hancock, Clark Terry, Lenny White), a także jeden z największych fanów Milesa Davisa, aktor komediowy Bill Cosby.
Sam Miles Davis mówił o sobie: „I know what I’ve done for music, but don’t call me a legend”, natomiast poniżej zamieszczam kilka fragmentów książki pozwalających lepiej poznać tego geniusza trąbki.
O latach dziecięcych:
„Od najwcześniejszych lat Miles wykazywał cechy, które miały na całe życie ukształtować jego charakter: miłość do muzyki, zamiłowanie do mody (jego rodzice ubierali się elegancko i dbali o gust swoich dzieci), szczerość i przekonanie, że pieniądze ułatwiają życie. Był niewysokiej postury, dlatego zamiast na sporcie skupiał się na nauce gry na trąbce (choć lubił boks i chwalił się, że jego ojciec, Miles Dewej Davis, Jr., grywał w golfa z legendarnym bokserem wagi ciężkiej Joe Louisem)”.
O pierwszym występie u boku swoich ówczesnych idoli, Charliego Parkera i Dizzy’ego Gillespiego:
„Za pierwszym razem kiedy grałem z Birdem i Dizzym nie zabłysnąłem, ale zasuwałem, ile mogłem w swoim własnym stylu, kompletnie różnym od stylu Dizzy’ego, chociaż byłem wtedy pod jego dużym wpływem. Ale publiczność zerkała na reakcje Birda i Dizzy’ego i jeżeli uśmiechali się, kiedy skończyłeś, to znaczyło, że jesteś dobry”.
Bill Cosby o Milesie:
„Milesa naśladowało się najbardziej: jego styl, sposób zachowania, fason. Jeśli miało się w domu stos płyt Milesa i zabierało się je w odwiedziny do jakiejś młodej damy, oczywiście komunikacją miejską, należało ubrać się tak samo jak Miles albo przynajmniej podobnie. Na szczyt stosu płyt kładło się najnowszy album Milesa w taki sposób, żeby wszyscy widzieli. Tak ważny był dla nas Milesa Davis”.
O znajomości z Juliette Gréco:
„Juliette była prawdopodobnie pierwszą kobietą, którą pokochałem jak kogoś równego sobie (…). Był kwiecień w Paryżu. Byłem zakochany”.
Herbie Hancock o Milesie:
„Nigdy specjalnie się nie zastanawiałem, dlaczego Miles zaczynał nowy utwór, zanim jeszcze skończyliśmy poprzedni. Nie pamiętam też dokładnie, kiedy to się zaczęło, ale na pewno po tym, jak do zespołu dołączył Wayne Shorter. Wydaje mi się, że to pasowało do ewolucji naszego brzmienia, które było wypadkową gry pięciu muzyków. To był po prostu element, który wnosił Miles, trybik, który powodował, że maszyna działała bez zarzutów”.
O sobie samym:
„Mam gdzieś to, co o mnie mówią krytycy, nieważne czy chwalą, czy nie. Najostrzejszym krytykiem i jedynym, którym się przejmuję, jestem ja sam. Moja muzyka musi najpierw zyskać moją aprobatę, a ja jestem zbyt próżny, żeby zagrać coś, co uważam za słabe”.
Jako ilustrację dzisiejszego wpisu wybrałem pochodzący z wydanej w 1959 r. płyty „Kind of Blue” utwór „So What”. Wśród muzyków wspomagających Davisa występują tu Cannonball Adderley na saksofonie altowym oraz John Coltrane na saksofonie tenorowym.
Miles Davis
Pełne nazwisko: Miles Dewey Davis III
Ur. 26.05.1926 r. – Alton, Illinois, USA.
Zm. 28.09.1991 r. – Santa Monica, Kalifornia, USA.
Trzykrotnie żonaty: 1. Frances Taylor (1958-1968, rozwód); 2. Betty Mabry (30.10.1968-1969, rozwód); 3. Cicely Tysaon (1981-1988, rozwód).
Miał czwórkę dzieci, 3 z Irene Cawthon, były to: córka Cheryl (ur. 1944) i 2 synów: Gregory (ur. 1946) i Miles IV (ur. 1950); oraz syna o imieniu Erin (ur. 1972).
Wybrane płyty: „Birth of Cool” (1957), „Miles Ahead” (1957), „Kind of Blue” (1959), „Sketches of Spain” (1960), „Doo-Bop” (1992).
Ważniejsze utwory: „So what” (1959), „Seven Steps to Heaven” (1963), „E.S.P.” (1965), „Tutu” (1986), „The Doo-Bop Song” z Easy Mo Bee (1992).
Strona internetowa: www.milesdavis.com
