cb1Przyzwyczailiśmy się już do tego, że angielsko- czy francuskojęzyczne piosenki w Europie śpiewane są także przez artystów pochodzenia afrykańskiego lub karaibskiego. Ba, właśnie ci artyści pchnęli przemysł muzyczny Francji i Wielkiej Brytanii do przodu dodając piosenkom świeżości i rytmiczności.
Co innego z Półwyspem Iberyjskim. O Portugalii i Buraka Som Sistema pisałem niedawno, nie ma co się powtarzać. Natomiast w samej Hiszpanii wykonawców o nie-białym kolorze skóry, którzy śpiewają po hiszpańsku, jest jak na lekarstwo. Oczywiście nie mówimy tu o Andaluzyjczykach i ich arabskim lub romskim pochodzeniu, bo ludność ta przez wieki tak wtopiła się w Hiszpanię, że mimo pewnej odmienności są oni na wskroś swoi, miejscowi.
Najbardziej znaną czarną wokalistką iberyjską jest Buika, znana też jako Concha Buika. Piszę „iberyjską”, ale sama Buika (pełne nazwisko: Maria Concepción Balboa Buika) urodziła się na Majorce, zaś jej rodzice pochodzili z byłej kolonii hiszpańskiej w Afryce, Gwinei Równikowej, z której ojciec, polityk i pisarz Juan Balboa Boneke, musiał uciekać przed ludźmi późniejszego prezydenta i tyrana, Teodora Obianga Nguemy Mbasoga (zresztą rządzi on krajem do dziś).
Buika wychowywana była przez mamę, Honorinę, gdyż tata związał się uczuciowo z inną kobietą, z która założył nową rodzinę. Mała María dorastała w części Majorki zamieszkanej przez Romów, do dziś mocno utożsamia się z hiszpańskimi gitanos. To dzięki nim poznała i pokochała flamenco.
Muzycznie Buika rozpoczynała od gry na… gitarze basowej, ale w tamtych czasach w Hiszpanii nikt nie interesował się dziewczyną-basistką, więc nie było większego wyboru, trzeba było zacząć śpiewać. I Buika śpiewała. Głównie cople i tonadille (andaluzyjskie odmiany poezji śpiewanej) w madryckich nocnych klubach i mordowniach. Nie uciekała także od wykonywania coverów piosenek Niny Simone, Chaveli Vargas czy Édith Piaf.
Pierwszą płytę, „Mestizüo”, nagrała w 2000 r. z pianistą Jacobem Suredą, ale dopiero trzeci krążek artystki, wydany 6 lat później „Mi Niña Lola” („Moje dziecko Lola”) osiągnął sukces. Płyta doszła do 11. miejsca hiszpańskiego zestawienia longplayów, zostając później Najlepszą Hiszpańskojęzyczną Płytą Roku. Album bardzo spodobał się także we Francji. O Buice zrobiło się głośno. Na fali wznoszącej powstały dwie kolejne płyty, obie bardzo dobre. „Niña de Fuego” („Dziecko ognia”), na którym to krążku akompaniował artystce Javier Limón (album wyprodukowała jego żona, Salomé Limón) uzyskał aż trzy nominacje do Latin Grammy. To z tej płyty zamieszczam utwór na dole wpisu – piosenka nazywa się „No Habrá Nadie en el Mundo” („Nigdy nie znajdzie się nikt na świecie”). Samą statuetkę Latin Grammy, czyli najważniejszej nagrody muzycznej w krajach Ameryki Łacińskiej i Hiszpanii Buika zgarnęła za następny krążek – „El Último Trago” („Ostatni łyk”) nagrany z legendarnym pianistą kubańskim Chuchem Valdésem. To wtedy wygrała w kategorii Najlepszy Tradycyjny Album w Stylu Tropical. Nic dziwnego, bo oprócz pomocy Valdésa dużym plusem było to, że Buika zaśpiewała na tej płycie piosenki oryginalnie wykonywane przez Chavelę Vargas, najbardziej znaną meksykańską piosenkarkę canción ranchera. Na artystkę uwagę zwrócił sam wielki Pedro Almodovar. To właśnie piosenki Buiki zostały wykorzystane w jego filmie „La piel que habito” („Skóra, w której żyję”) z Antoniem Banderasem w roli głównej.
Pod koniec kwietnia 2012 r. Concha Buika odwiedziła nasz kraj. Wystąpiła podczas Siesta Festivalu w Gdańsku. Publiczność była zachwycona. Był to już jej kolejny pobyt w Polsce, bo półtora roku wcześniej artystka była jedną z gwiazd VI Festivalu Skrzyżowanie Kultur. Ostatni raz Buika przyjechała nad Wisłę kilka tygodni temu, tym razem wystąpiła w Narodowym Centrum Muzyki Maravillosa we Wrocławiu.
Concha Buika mieszka na stałe w Miami, na Florydzie, gdzie faktycznie można spotkać więcej ludzi mówiących po hiszpańsku niż angielsku. Artystka otwarcie przyznaje się do swej biseksualności. To jednak nie to wyznanie, a naprawdę ciekawy głos, głos nowego flamenco, przysporzył jej zasłużone rzesze fanów.

Concha Buika
Prawdziwe nazwisko: Maria Concepción Balboa Buika
Ur. 11.05.1972 r. – Palma de Mallorca, Baleary, Hiszpania.
Wybrane płyty: „Mestizüo” z Jacobem Suredą (2000), „Mi Niña Lola” (2006), „Niña de Fuego” (2008), „El Último Trago” z Chucho Valdésem (2009), „La Noche Más Larga” (2013).
Ważniejsze utwory: „A Mi Manera” (2006), „No Habrá Nadie en el Mundo” (2008), „Pequenas Verdades” z Marizą (2008), „Mirame” z Eleftherią Arvanitaki (2008), „Grabación del año” (2013).
Strona internetowa: www.conchabuikamusic.com

Dodaj komentarz