Życie jest jak pasmo górskie. Umiejętności jego przebycia uczymy się nieustannie. Każde wzniesienie wymaga od nas nowego przygotowania, sił i analizy własnych doświadczeń. Ciągi dróg, niecki, rozpadliny. Jamy wyryte w sercach ze skał i piaski obsuwające grunt pod nogami.
Wcale nie jest powiedziane, że celem nadrzędnym musi być zdobycie najwyższego szczytu. Te pomniejsze, zdobywane także z wysiłkiem, są równie piękne i głęboko zapadają w serce. Przypisując życiu literackie cechy – może być prozą życia lub poezją istnienia.
świat kocha wtedy
gdy w pierwszej kolejności
ty pokochasz świat
Życie jest ciągłym przeobrażaniem. Natura jest tego najlepszym przykładem. Przemienia krajobraz, który ukazuje się naszym oczom w feerii barw.
brzęczy świat cały
że wiosna w barwach tęczy
nas rozkochałanic cieplejszego
nad otulinę życia
dać ci nie mogę
W konspiracji ze Wszechświatem przeobraża i nas. Z młodych – ciekawskich i nieokrzesanych – w dojrzałych, statecznych, twardo stąpających po głazach lub śliskich źródlanych kamieniach, które pojawiają się na naszej drodze. Źródło kojarzy się z ożywieniem, z nowym powiewem i jest dodatkową energią. Wymaga jednak umiejętności przyjęcia jego natury, gdyż zachłyśnięcie się tą nowością może nas przekoziołkować i zamiast dobra pozostawić ból i niesmak. Dlatego każdy upadek winien być analizowany, a jego echo pozostawiać w nas doświadczenie naturalnej umiejętności podniesienia po nim.
Podnieść się i kroczyć dalej – oto sztuka!
Każdy osiągnięty szczyt dodaje mocy, poszerza horyzont, ładuje nasze akumulatory.
Najpiękniejsze pasma górskie tworzymy sami, kształtujemy je swoją mocą i stanowczością. Na całej połaci ustawiamy „schroniska” zbudowane trwałą przyjaźnią. Wtedy droga nie jest nigdy samotną, nawet – kiedy wędrówka zaczyna się w pojedynkę. Do tego bezpieczna i daje wytchnienie.
rozgościła się
poezja na połonin
cud wierszowiskach
spływa melodia
chórem anielskich skrzydeł
muza owiana
Najpiękniejszy krajobraz świata tworzy różnorodność pasm górskich. Ich wielkość nie ma większego znaczenia. Sens ma ich konstrukcja, przydatność i bezpieczeństwo. Stanowią indywidualny, unikatowy widok. A połączenie tych pasm niewymuszenie zapiera dech w piersi!
***
ech Życie…miłości Ty moja bolesna
kochać Ciebie nie przestanę
póki Duch trzewia w ryzach trzyma
póki Natura nie upomni się o swoje
Renezja, „Nie kuś mnie wierszem”