* Źródło

Nie jesteście pewni, zapraszam do tekstu poniżej!

Prościej, niż milczeć, jest kłamać, budować fałszywe historie, piętrowe uzasadnienia, że, na pewno nie… „to niemożliwe, żeby tutaj”, „no gdzie by tam u nas takie rzeczy”. Zaskakuje, że- pomimo ogromnego postępu świadomości społecznej i wyraźnego udowodnienia, iż krzywdy zamiatane są pod dywan-awantury i pobicia, do których dochodzi za ścianą, są niesłyszalne, a blizny na ciałach dzieci-niewidzialne. Jakoś dziwne nieważne okazują się opowieści, zeznania wołające o naszą pomoc, Wierzymy w to,. że są nieprawdziwe, krzywdy- nieistotne, a tragedie sąsiedzkie- niezauważalne. Głupota, lęk przed oprawcą, niewiedza, konformizm tak tłumaczy się milczącą zgodę w języku mediów. To one chętnie dopatrują się uzasadnienie dla coraz śmielszych relacji z miejsc zbrodni, niezredagowanych i brutalnych wypowiedzi ofiar, katów, świadków, ekspertowa. „Krzywda powinna szokować” – tak brzmi telewizyjno- pseudoreporterska zasada, a w dobie postmodernistycznych wynurzeń, że wszystko już było, o szok naprawdę trudno. Współcześni odbiorcy znieczuleni są przez powtarzające się newsy o wampirach,, potworach, niewyobrażalnych zbrodniach, tragediach tuż za naszym progiem, beczkach śmierci. Uzależnienie od informacyjnej papki konsumenci kultury nie zwracają uwagi na nowe doniesienia, potrafią ze smakiem jeść kolacje, słuchając o morderstwie na osiedlu, na którym mieszają, z zaangażowaniem podobnym lekturze przeciętnego kryminału. Nauczeni, że moralnie odpowiadają za to jacy, „oni”, którzy w porę nie zareagowali, nie rozpoznali. Oni oceniani podobnie jak Ci, którzy zadają krzywdy. Oni współwinni, czyli bardziej dalecy „Oni”. Znieczuleni masowością i zwyczajnością bólu i ciernienia, zahibernowani w granicach minimum odpowiedzialności, traktują wołania zza ściany tak sami jak krzyk z ekranu telewizora. Chcemy być społeczeństwem szlachetnym, wolnym od obrzydliwości wynaturzonych mordów. Tkwią w nas wyobrażenia potworów, niegodziwców, zwyrodnialców, a wiec na pewno nie tych przemiłych sąsiadów, współpracowników. Zatroskani o własną bezsenność i pełen terminów kalendarz, nie wsłuchujemy się specjalnie w słowa znanych nam krzywdzonych. Przecież my to nie oni.

Michał Pabian.

Zapraszamy!!