_images_kh4

Już w najbliższą niedzielę w warszawskim klubie Jasna 1 wystąpi afroamerykański trębacz, zdobywca Nagrody Grammy, Keyon Harrold. Towarzyszyć mu będzie raper Troy Donald Jamerson, znany lepiej jako Pharoahe Monch. Bilety są już dawno wyprzedane.
Choć gwiazdą ma być Harrold, to polscy fani czarnych rytmów z pewnością lepiej kojarzą Pharoahe Moncha, wszak ten obecny jest już na rynku od końca lat 80. XX w. Tymczasem Keyon Harrold po koniec lat 80. XX w. nie miał nawet 10 lat. Późniejszy mistrz trąbki przyszedł na świat na przedmieściach St. Louis, w mieście Ferguson. W tym samym Ferguson, w którym w 2014 r. biały policjant zastrzelił bez powodu czarnego nastolatka, Michaela Browna, co rozpętało potem ogromną falę zamieszek. Keyon Harrold miał piętnaścioro rodzeństwa. Do dziś jego matka, Shirley Harrold, z racji urodzenia tylu dzieci, bywa zapraszana na rozmaite stanowe uroczystości. Muzycznymi idolami nastoletniego Keyona byli Dr. Dre, J. Dilla i Common, ale także Prince i Miles Davis. Wiele lat później Harrold zagrał partię Milesa Davisa w filmie biograficznym o tym wielkim artyście zatytułowanym „Miles Ahead”. Soundtrack z tego filmu otrzymał Nagrodę Grammy w kategorii Best Compilation Soundtrack for Visual Media.
Keyon Harrold nagrał do tej pory tylko dwie solowe płyty: „Introducing Keyon Harrold” oraz „The Mugician”. Bardziej znany jest z gościnnego udziału w nagraniach innych wykonawców, lub po prostu produkcji ich nagrań. I tu powraca jego młodzieńcza fascynacja hip-hopem, bo Harrold wyprodukował utwory m.in. grupie Mobb Deep („Smoke It” z płyty „Blood Money”) i 50 Centowi („Touch the Sky” z krążka „Curtis”) oraz zagrał partię trąbki w hicie „The Roc Boys” rapera Jay-Z. Na najnowszej płycie trębacza z Ferguson znajduje się także wspólne nagranie z Pharoahem Monchem. Właśnie kawałek „Her Beauty Through” zamieszczam pod notką biograficzną K. Harrolda.
Pod koniec lipca zeszłego roku Keyon Harrold udzielił wywiadu portalowi AmericanBluesScene.com. Oto niewielki fragment:

„Moje top 5 albumów wszech czasów? Michael Jackson – „Thriller”, Marvin Gaye – „Here, My Dear”, Lauryn Hill – „The Miseducation of Lauryn Hill’, Radiohead – „In Rainbows”, John Coltrane – „A Love Supreme”.

„Jakbym opisał swój styl gry? Mój styl grania na trąbce jest wyjątkowo osobisty. Surowy, ale przejmujący. Emocjonalnie ekspresyjny, seksowny, ciepły, ale przede wszystkim pochodzący prosto z serca”.

„Pytacie o moje hobby i pasje? Uwielbiam sport, i to zarówno oglądać, jak i uprawiać. Koszykówka, piłka nożna, baseball, golf, boks, basen, ping pong, niezależnie od tego, jak dobry w tych sportach jestem. Lubię odwiedzać księgarnie i wyszukiwać tam nowe książki. Nieustannie poszerzam wiedzę, przez co poszerzają też się moje horyzonty. Uwielbiam gotować. Moje popisowe dania to spaghetti i tradycyjna gęsta pasta japońska miso”.

„Jak wygląda mój typowy weekend? W weekendy zazwyczaj koncertuję. Ale gdy tego nie robię to lubię chodzić po Nowym Jorku, gdzie mieszkam, i obserwować ludzi, np. w parkach. Lubię obejrzeć przedstawienie na Broadwayu, posłuchać muzyki albo odkryć jakąś nową restaurację”.

Keyon Harrold
Pełne nazwisko: Keyon Karim Harrold
Ur. 18.11.1980 r. – Ferguson, Missouri, USA.
Wydane płyty: „Introducing Keyon Harrold” (2009) oraz „The Mugician” (2017)
Ważniejsze utwory: „TMF Nuttz” (2009), „I Believe it to my Soul” z Joss Stone (2009), „The Roc Boys” z Jay-Z (2007), „We Could Be” z Jasonem McGuinessem (2016), „Her Through Beauty” z Pharoahem Monchem (2017).
Strona internetowa: http://keyonharrold.com

_images_phm2

Pochodzący z Nowego Jorku Pharoahe Monch przyszedł na świat w dzielnicy Queens jako Troy Donald Jamerson. W wieku, w którym Keyon Harrold rozważał wybór studiów nastoletni Troy założył wraz z przyjacielem Lawrencem Baskervillem (znanym później jako Prince Po) zespół Organized Konfusion, jedną z najważniejszych grup wczesnego okresu undergroundowego hip-hopu. Co prawda dwa pierwsze single chłopaków („South Side in Effect” oraz „Memories of Love”), nagrane dzięki pomocy białego producenta Paula C. (Paul Charles McKasty), nie odbiły się żadnym echem, ale już debiutancka płyta „Organized Konfusion” zawierająca przebój „Who Stole My Last Piece of Chicken?” („Kto ukradł ostatni kawałek mojego kurczaka?”) przyniosła duetowi uznanie zarówno słuchaczy, jak i krytyków muzycznych. Serwis Allmusic.com przyznał temu krążkowi 5 gwiazdek (na pięć możliwych), i to pomimo tego, że na albumie aż roiło się od sampli pochodzących z utworów innych wykonawców. Kolejna płyta, wydana 3 lata po debiucie „Stress: The Extinction Agenda”, została zaliczona przez undegroundowy magazyn „Spin” do „10 albumów roku 1995, których powinniście posłuchać”. Natomiast krążek z 1997 r. „The Equinox” nie wszedł nawet do pierwszej setki „Billboardu”, mimo, że gościnnie pojawili się raperzy tej klasy, co Diamond D. czy znany ze współpracy z Redmanem Da Rockwilder. Była to ostatnia płyta duetu. Niedługo potem Prince Po i Pharoahe Monch postanowili zakończyć działalność zespołu. Prince Po tak w jednym z wywiadów tłumaczył tę sytuację: „Mieliśmy już dość słuchania tego, jak fani mówią: „Jesteście w dechę, ale nie macie dobrej promocji” (…) Byłem wypalony. Tworzyłem teksty, produkowałem muzykę, prowadziłem interesy, rozmawiałem z wytwórniami i dogadywałem sprawy z menadżerami, podczas gdy Monch mógł być „jedynie” artystą”. Każdy z raperów poszedł swoją drogą. Prince Po na dłuższy czas zajął się biznesem, i do rapu powrócił dopiero w 2004 r. Zresztą w roku 2009 Organized Konfusion reaktywowali się. Od czasu do czasu występują na koncertach, ale nie nagrali żadnej nowej płyty.
Pharoah Monch wydał 4 solowe, dobrze przyjęte przez krytyków płyty. Każdą z nich spokojnie można zakwalifikować do nurtu undergroundowego hip-hopu. Jego debiut singlowy, kawałek „Simon Says”, okazał się sporym przebojem, oczywiście na miarę możliwości undergroundowego nagrania. „Simon Says” wykorzystano w dwóch komercyjnych filmach z 2000 r.: „Aniołkach Charliego” („Charlie’s Angels”) oraz „Ryzyku” („Boiler Room”) z Vinem Dieselem w roli głównej. Radość z udanego debiutu byłaby pełna, gdyby nie twórca muzyki do filmów z Godzillą, Japończyk Akira Ifukube, który twierdził, że w nagraniu znalazły się sample z jego ścieżki dźwiękowej do filmu „Mothra kontra Godzilla” z 1964 r. Sąd zgodził się z Ifukube, więc wstrzymano sprzedaż płyty. Całe zamieszanie wokół „Simon Says” (dziś nawet na kanale YouTube dostępne są jedynie remiksy tego nagrania, albo wersje live) spowodowało, że Monch nie palił się do wydania kolejnego albumu. Zamiast tego skupił się na gościnnych występach w utworach innych artystów. Najbardziej znanym kawałkiem, w którym wziął udział okazało się bez wątpienia nagranie „Oh No” z repertuaru Mos Defa, z charakterystycznym zawodzeniem Nate’a Dogga w refrenie.
Drugi solowy album Pharoahe Moncha, noszący nazwę „Desire”, dotarł do 58. pozycji listy „Billboardu” (poniżej prezentuję tytułowe nagranie z tej płyty. Monchowi pomagają tu Showtyme oraz MeLa Machinko). Jego osiągnięcie pobiła trzecia płyta rapera – „W.A.R. (We Are Renegades)”, docierając do miejsca 55. Ostatni jak dotąd krążek artysty z Queens, nagrywany przez 2 lata „PTSD: Post Traumatic Stress Disorder”, niestety nie był już tak udany, choć nadal to 4 gwiazdki na pięć możliwych w serwisie Allmusic. Co ciekawe, na okładkach trzech ostatnich płyt Moncha przedstawiona jest twarz autora w jakiś sposób spętana. Na „Desire” owinięta bandażem niczym mumia (w końcu ksywka Pharoahe do czegoś zobowiązuje!), na „W.A.R” ubrana w potężną maskę tlenową. Maska tlenowa znajduje się również na okładce ostatniego krążka, tu jednak jest także wojskowa czapka oraz… pistolet przyłożony do skroni.
Miejmy nadzieję, że podczas niedzielnego występu Pharoahe Monch i Keyon Harrold nie będą mieli ze sobą takich atrybutów i po prostu będzie to udany koncert w stylu jazz fusion.

Pharoahe Monch
Prawdziwe nazwisko: Troy Donald Jamerson
Ur. 31.10.1972 r. – Nowy Jork, Nowy Jork, USA.
Wydane solowe płyty: „Internal Affairs” (1999), „Desire” (2007), „W.A.R. (We Are Renegades)” (2011), „PTSD: Post Traumatic Stress Disorder” (2014).
Ważniejsze utwory: „Simon Says” (1999), „Oh No” z Mos Defem i Nate’em Doggiem (2000), „Desire” z Showtymem i MeLą Machinko (2007), „Assassins” z Jean Grae i Royce da 5’9″ (2011), „Her Through Beauty” z Keyonem Harroldem (2017).
Strona na FB: www.facebook.com/pharoahemonch

Dodaj komentarz