Bitnicy to wg Wikipedii „nieformalny awangardowy ruch literacko-kulturowy, propagujący idee anarchistycznego indywidualizmu, nonkonformizmu i swobody twórczej, który powstał w latach 50. XX w. w USA”, zaś typowy bitnik to „buntownik, charakteryzujący się niechlujnym ubiorem i wrogością wobec konsumpcyjnego społeczeństwa, zainteresowany filozofią, zwłaszcza buddyjską, dążący do prawd objawionych poprzez używanie narkotyków i alkoholu”.
Jedną z przedstawicielek ruchu bitników była zmarła niespełna 4 miesiące temu Diane di Prima. Autorka kilkunastu tomików poezji, założycielka Nowojorskiego Teatru Poetyckiego a także Wydawnictwa Poets Press. Dwukrotnie zamężna, matka sześciorga dzieci. A także autorka książki zatytułowanej „Memoirs of a Beatnik”, którą w 2013 r. w ramach serii „Twarze Kontrkultury” pod tytułem „Wspomnienia bitniczki” wydała warszawska Officyna. Niestety, jest to bardzo słabej jakości pseudodziełko literackie. O życiu bitników dowiadujemy się niewiele, albo zgoła nic. Bo tak naprawdę 80% zawartości książki to uprawianie seksu. Rano, przed południem, wieczorem, a zwłaszcza w nocy. Na wszelkie sposoby, we wszystkie otwory. Same koleje losów autorki też nie są zbyt dobrze przedstawione. Wiemy jedynie, że zmieniała miejsce zamieszkania. Gdzie by się jednak nie znalazła, w obskurnej norze w mieście czy przytulnej wiejskiej chacie, to wszędzie pojawiał się jurny ogier, nie zawsze przystojny z twarzy, ale za to w każdym wypadku z długim, sterczącym penisem. Jaki był zamysł autorki, poza ewidentną chęcią wzbogacenia się na wydaniu książki? Nie wiem. Może chodziło o zasadę, że im więcej lejącej się spermy (najczęściej do pochwy lub odbytu di Primy) tym więcej potencjalnych czytelników? Albo zbulwersujmy opinię publiczną a zdobędziemy rozgłos i książka lepiej się sprzeda.
W Polsce pierwszy nakład „Wspomnień bitniczki” sprzedał się dobrze. Po śmierci autorki wystrzelono z kolejną edycją. Za jedyne 20zł z hakiem (+ koszty wysyłki) czytelnik może przenieść się w świat nowojorskich bitników, do drugiej połowy lat 50. XX w. Tylko czy aby na pewno będzie to świat bitników? Odpowiem w ten sposób, lepiej te 20-kilka złotych wydać na coś innego i nie poznawać bitniczego życia.
W powyższym tekście korzystałem z tekstu swojej opinii zamieszczonej w serwisie LubimyCzytac.pl
Poniżej kilka fragmentów książki (oszczędziłem czytelnikom co pikantniejszych momentów).
Ilustracją muzycznego dzisiejszego wpisu jest nagranie pt. „Diane di Prime” wykonywane przez czeski duet o niemieckiej nazwie Päfgens, założony 8 lat temu w Warszawie.
O aborcji:
„Pewnego razu myślałam, że jestem w ciąży, okres spóźniał się już dwa tygodnie, a ja wybrałam się na spacer po West Street w prażącym słońcu z pewnym rudym wariatem i ćpunem o imieniu Ambrose. Kupiliśmy sobie kanapki z szynką i odnaleźliśmy miejski cmentarz, gdzie usiedliśmy na nagrobkach i jedliśmy, a potem recytowaliśmy sobie nawzajem Johna Keatsa. Nagle i jakby znikąd pojawił się olbrzymi biały pies, położył mi głowę na kolanach niczym jednorożec z jakiegoś starego arrasu. I właśnie wtedy, na tym nagrobku zaczęłam krwawić. Bardzo polecam tę metodę aborcji, choć nikt oprócz mnie jeszcze jej nie wypróbował, z powodzeniem czy bez”.
O bitniczym życiu:
„Byliśmy biedni i biednieliśmy coraz bardziej. Przez kilka miesięcy żyliśmy wszyscy czworo za 60$ miesięcznie, które zarabiałam, pozując. Czynsz wynosił 33$, prąd i gaz jakieś 7 albo 8, więc zostawało nam 5$ na tydzień na jedzenie. Jedliśmy dużo płatków owsianych, fasoli lub soczewicy z ryżem”.
Najczęstszy temat poruszany w książce:
„Obraz ożywił się. Bob wyjął głowę spomiędzy moich nóg. Joe oderwał usta od mojej prawej piersi, wstaliśmy. I roześmialiśmy się, żeby zmniejszyć napięcie i tę dziwną erotyczną bliskość, która już nas ogarnęła”.
Diane di Prima
Ur. 06.08.1934 r. – Nowy Jork, Nowy Jork, USA.
Zm. 25.10.2020 r. – San Francisco, Kalifornia, USA.
Dwukrotnie zamężna: 1. Alan Marlowe (1962-1969, rozwód), 4 dzieci: 2 córki: Jeanne i Tara oraz 2 synów: Alexander i Rudi; 2. Gran Fisher (1972-1975, rozwód), syn Richard; Diane di Parma miała także córkę Dominique (ur. VI 1962) ze związku z Amirim Baraką.
Wybrane publikacje książkowe: „This Kind of Bird Flies Backward” (1958), „Memoirs of a Beatnik” (1969, polskie wydanie: „Wspomnienia bitniczki”, Officyna, 2014), „Selected Poems: 1956-1976” (1977), „The Moon and the Island” (1997), „Towers Down: Notes Toward a Poem of Revolution” (2002), „Spring and Autumn Annals” (2019).
Strona internetowa: TUTAJ