O Marianie Zembali, wybitnym kardiochirurgu, zrobiło się głośno 3 razy:
1. 05.11.1985 r. – gdy prof. Zbigniew Religa przeprowadził wraz ze swoim zespołem pierwszą udaną operację przeszczepu serca. W składzie zespołu medyków był wówczas 35-letni, a więc młody jak na kardiochirurga, Marian Zembala.
2. 16.06.2015 r. – gdy Marian Zembala został ministrem zdrowia w gabinecie premier Ewy Kopacz.
3. 19.03.2022 r. – gdy prof. Zembala popełnia samobójstwo, umyślnie topiąc się w swoim basenie.
W pierwszym przypadku, co rzecz zrozumiała, o Zembali wspominało się głównie w środowisku lekarskim. Twarzą i mózgiem przeszczepu serca był Zbigniew Religa. Za to nie będzie przesadą powiedzenie, że Marian Zembala jest dziś najlepiej wspominanym przez środowisko lekarsko-pielęgniarskie ministrem zdrowia. To dzięki niemu i podległemu mu zespołowi ludzi udało się wynegocjować z Unii Europejskiej 12 miliardów złotych, a pielęgniarki i położne otrzymały dodatek do wynagrodzeń, tzw. Zembalowe. Żaden inny minister zdrowia nie okazał takiej pomocy średniemu personelowi medycznemu.
Bogate zawodowo i udane prywatnie życie zakończyło w przypadku Mariana Zembali samobójstwo. Wbrew pierwszym doniesieniom, nie wynikało ono z udarów profesora ani z jego obaw co do bycia osobą niesprawną. Chodziło o sprawy zawodowe, a dokładnie o to, że Zembali nie udało się zapobiec zwolnieniu z pracy jego syna Michała.
O przeszczepie serca, pracy ze Zbigniewem Religą czy pełnieniu funkcji ministra zdrowia można przeczytać w książce będącej wywiadem-rzeką, jaki 5 lat temu z Marianem Zembalą przeprowadził Dawid Kubiatowski. „Spotkania. Opowieść o wierze w człowieka” ukazały się nakładem Wydawnictwa Helion. Poniżej prezentuję kilka fragmentów książki. Zdjęcie główne, przedstawiające doktorów Zembalę i Religę, pochodzi z ww. publikacji. Natomiast ilustracją muzyczną dzisiejszego wpisu jest utwór „Silk Road” wykonaniu japońskiego kompozytora Kitaro (Masanori Takahashi), który należał do ulubionych artystów Marian Zembali.
O rodzicach:
„Ojciec był ogromnie wymagającym człowiekiem, który pracował od świtu do nocy. Był jednocześnie społecznikiem, co pozostało mu do samego końca. Jako dzieci mieliśmy bardzo zorganizowany czas wolny. Mama często żartowała, że jeżeli mamy dobrze wypełniony zajęciami dzień, to nie będziemy mieli czasu na głupoty”.
O wyborze zawodu:
„W dziesiątej klasie szkoły średniej rozpoczął się okres mojego zainteresowania medycyną za sprawą książki kanadyjskiego autora Hansa Selye’ego pod tytułem „Stres życia”. To genialna i trudna zarazem lektura. Pamiętam do dzisiaj, jak nieustannie mordowałem wtedy dwie książki: były to „Stres życia” oraz „Integracyjna działalność mózgu” Jerzego Konorskiego. Przyznam się dzisiaj, że trzech czwartych z tych tekstów w ogóle nie zrozumiałem. Nie przeszkadzało mi to jednak, by siadać do tych pozycji uzbrojonym w słowniki i czytać strona po stronie (…) Te książki przesądziły o tym, że zdecydowałem się studiować medycynę”.
O Zbigniewie Relidze:
„Byliśmy ważnymi elementami w jego większym planie. To była jego wielkość. On nowocześnie myślał o zespole. Na ówczesne czasy kłóciło się to z pewnymi utartymi schematami budowanej w świecie medycznym drabiny – szef, później docenci, asystenci i cała reszta. Religa, sam będąc docentem, wyszedł z podobnej hierarchii w Warszawie, ale poznał też warunki amerykańskie, gdzie liczyło się zdanie każdego z członków zespołu. To doświadczenie bardzo go wyczuliło w tym względzie”.
Marian Zembala
Ur. 11.02.1950 r. – Krzepice, woj. śląskie, Polska.
Zm. 19.03.2022 r. – Zbrosławice, woj. śląskie, Polska.
Żona: Hanna Sztyler (VIII 1974-19.03.2022, jego śmierć), 4 dzieci: 2 córki: Joanna (ur. 20.10.1977) i Małgorzata (ur. 21.05.1985) oraz 2 synów: Michał (ur. 8.02.1976) i Paweł (ur. 21.05.1985).
Pełnione funkcje: asystent i starszy asystent Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej we Wrocławiu (1975-1981), dyrektor Śląskiego Centrum Chorób Serca w Zabrzu (1993-2022), poseł na Sejm z ramienia Platformy Obywatelskiej (2015-2019), minister zdrowia w rządzie Ewy Kopacz (2015), prezes Europejskiego Towarzystwa Kardio-Torakochirurgicznego (EACTS, 2017-2018).
Ważniejsze nagrody i odznaczenia: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2004), Order Uśmiechu (2005), ukraiński Орден «За заслуги» (2008), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2011), Order Orła Białego (pośmiertnie, 2022).
Profil na stronie Sejmu: TUTAJ
