Burning Spear to bezsprzecznie największa żyjąca gwiazda reggae.

Nie ma już z nami Boba Marleya, Petera Tosha, Dennisa Browna. Jest za to król roots reggae – Burning Spear, czyli Płonąca Włócznia (pseudonim na cześć wyzwoliciela Kenii spod rządów brytyjskich, Jomo Kenyatty).
Tak jak jego rówieśnik, Bob Marley, Płonąca Włócznia urodził się w Saint Ann, przy czym Winston Godfrey Rodney (to prawdziwe nazwisko artysty) dość długo zastanawiał się nad przyjazdem do Kingston, a ostatecznie przekonał go do tego sam Marley. Wtedy to Jamajka, a potem Karaiby i cały świat poznały korzenną odmianę muzyki reggae.

Burning Spear jest na tyle znaną postacią światowej sceny muzycznej, że nie ma sensu streszczanie jego życia i kariery. To tak jakby rozpisywać się o Micku Jaggerze albo naszej Violetcie Villas. Za miarę jego wielkości i nieprzemijającego wysokiego poziomu artystycznego niech posłuży fakt, że był aż 12 razy nominowany do Nagrody Grammy w kategorii Najlepszy Album Reggae, a dwa razy tę nagrodę otrzymał – najpierw w 2000 r. za płytę „Calling Rastafari” (w pokonanym polu zostawił m.in. Beenie Mana i legendarną grupę Third World), potem za krążek „Jah Is Real” (tu wyższość Płonącej Włóczni uznać musiały takie tuzy reggae i ragamuffin jak Elephant Man, Lee „Scratch” Perry oraz duet Sly & Robbie). A przecież wcześniej były tak udane kawałki, jak „Get Ready”, „Marcus Garvey” (ten utwór zamieszczam na dole wpisu) czy „Jah Is My Driver”. Było tournée po Wielkiej Brytanii, były występy w Afryce i Stanach Zjednoczonych, gdzie Burning Spear ostatecznie osiadł.
Menadżerką artysty jest jego żona, Sonia, którą poznał podczas jednego z występów. Ona miała wtedy… 15 lat i nieślubne dziecko, on przekroczył właśnie trzydziestkę. Pokochali się i do dziś są razem prywatnie i zawodowo.
Burning Spear jedyny raz odwiedził Polskę w środku wakacji 2007 r. Wystąpił wówczas podczas III Festiwalu Globaltica w Gdyni. Miał wtedy 62 lata, biorąc pod uwagę Rolling Stones’ów czy członków Buena Visty Social Club wcale nie tak dużo. A jednak trwający dwie doby powrót z Polski do domu na tyle zmęczył artystę, że jego żona wykluczyła możliwość kolejnych koncertów w naszym kraju. Szkoda tym większa, że Burning Spear zwyciężył w sondzie internetowej jednego z polskich portali poświęconemu muzyce reggae – pytanie brzmiało „Kogo chciałbyś zobaczyć na koncertach w Polsce?”. W 2008 r. wyszła ostatnia studyjna płyta Płonącej Włóczni.
Trudno, pozostaje nam muzyka i zapisy występów z lat minionych. Burning Spear niczego już nie musi udowadniać, swoją normę już dawno wyrobił.

Burning Spear
Prawdziwe nazwisko: Winston Godfrey Rodney
Ur. 01.03.1945 r. – Saint Ann, Indie Zachodnie (obecnie Jamajka).
Żona: Sonia, pasierb Kevin (ur. 1975).
Wybrane płyty: „Marcus Garvey” (1975), „Resistance” (1986), „Rasta Business” (1996), „Calling Rastafari” (2000), „Jah Is Real” (2008).
Ważniejsze utwory: „We Are Free” (1970), „Marcus Garvey” (1975), „Jah Is My Driver” (1982), „Recall Some Great Man” (1993), „Never” (2006).
Strona internetowa: www.burningspear.net